หวัดดีคั๊บ ผมพีพีก็เป็นนักเรียนคนหนึ่งในบ.กนี่แหล่ะ
พอดีวันนี้เพื่อผมเจอผมเลยจะเล่าประสบการณ์ให้ฟังไปเลยคือเป็นวันที่่ 30 เมษายน 2555 นะครับ
ก็เรื่องเกิดกับเพื่อนผมเนี่ยแหล่ะ แต่ผมไม่เห็นเหตุการณ์ทำนั้นเอง
ผมไม่บอกละกันว่าเธอชื่ออะไร แต่ผมจะเล่าตั้งแต่ต้นเลยละกัน
วันนี้เป็นวันที่ผมไปส่งใบแจ้งเข้าห้องกิฟของศิลคำนวณขึ้น ม.4 แล้วมีกิจอีกหลายอย่างที่โรงเรียนจึงกลับบ้านช้า
ในตอน 4 โมงเย็น ผมว่างเพราะไม่มีอะไรทำแล้ว เลยไปช่วยเพื่อนของเพื่อนคนนึงของผม ซึ่งเขาทำงานซ่อมแก้ 0 อยู่ แล้วนั่งไปผมเริ่มสนิทกับเขาขึ้นมาหน่อย เขาเป็นผู้หญิงน่าตาธรรมดาๆ
แต่ชีวิตเขามันแปลกมาก ซึ่งเขาได้เล่าให้ผมฟัง เพราะพ่อของเขาเป็นสัปปะเหร่อที่วัดบางปะกอก ในกรุงเทพเนี่ยแหล่ะ ผมก็นั่งคุยกะเขาในโรงเรียนผมเนี่ยแหล่ะ ซึ่งเป็นโรงเรียนบางปะกอกวิทยาคมอยู่ข้างๆวัดบางปะกอกพอดี แล้วผมนั่งคุยตอนนั้นประมาณสัก 5โมงเย็นได้ เธอเล่าให้ผมและเพื่อนผมว่า
พ่อของเธอเล่าให้ฟังว่า เธอเกิดมาจะมีปานแดงที่หน้าผาก (คล้ายกับคนอินเดีย มีเป็นจุด) แล้วพอโตมา
จุดนั้นมันก็ยุ้บไปเอง เธอจึงเล่าให้ผมฟังอีกว่า คนเรามีัช่วงเบญจเพช(ปีที่ดวงตกที่สุดในชีวิตถึงฆาตได้) ไม่เหมือนกัน แต่ส่วนมากจะมีตอนอายุ25และ28 แต่เธอรู้สึกตัวเองเมื่อตอนอายุ 13 เธอจึงบวชชีพรามห์
ที่วัดบางปะกอก ตรงกลางสระเต่า ซึ่งปกติจะไม่มีบันไดขึ้นไป แต่พ่อของเธอจะเป็นคนเอาบันไดออกมา
กางให้คนที่บวช เธอนั่งอยู่กลางห้อง เธอรู้สึกได้ว่าเป็นเวลาดึกๆ ข้างนอกก็มีเสียงค้างคาวผี และมีเสียง
ใต้ถุนห้องนั้นเหมือนมีคนเคาะไม้ แล้วศาลากลางบ่อเต่าก็สั่นๆ ทั้งๆที่ไม่น่าจะสั่นได้เลย เพราะมีน้ำล้อมรอบแล้วใครจะเดินลุยน้ำมาสั่น เต่าคงไม่มีแรงเยอะขนาดชนศาลาเขย่าได้หรอก แต่เธอพยายามไม่คิดมากกว่านั้น แล้วก็มีเหมือนเงาผ่านไปอย่างเร็วมากผ่านหน้าเธอไป แล้วจู่ๆงูมาจากไหนไม่รู้ เพราะบนศาลานั้นไม่มีทางที่งูจะมาได้เพราะศาลาทั้งอยู่สูง และงูคงไม่ยอมเลี้อยข้ามน้ำแล้วขึ้นไปบนศาลาสูงขนาดนั้นได้หรอก แต่มันก็เป็นไปแล้ว เธอจึงกล่าวไปอย่างกลัวมากว่า "ไปที่ชอบๆเถิ้ด!! ไปอยู่โลกของคุณเถิ้ด นี่ไม่ใช่ที่ของคุณ"เธอแค่ลองภาวนาแบบรนๆเพราะคิดอะไรไม่ทันเพราะเธอตกใจมาก แต่มันกลับเป็นจริงๆเพราะไม่มีแม้แต่รอยงูเคยเลื้อยและงูก็หายลับไปกับตา ผมก็งงเหมือนกันเป็นไปได้ยังไง แต่เพื่อนคนนี้ไม่หลอกกันแน่นอน เพราะเขาเคยถูกผีเข้าครั้งนึงตอนเรียนอยู่ที่ห้อง442 มันน่าตกใจมากก็คือ เขาเล่าให้ผมฟังว่า ตอนแรกเข้าห้องไปก็เหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปกติทุกอย่างแต่พอไปนั่งที่่นั่ง เขาบอกว่ารู้สึกเสี๋ยวๆพิกล แล้วคุณครูให้นั่งสมาธิปกติทุกห้อง แต่เธอได้ยินเสียงแหกๆเหมือนหายใจเหนื่อยๆ แล้วมีเหมือนเสียงคลาน ซึ่งมันแน่อยู่แล้วว่า ถ้าเราได้ยินเสียงอะไรแปลกๆก็ต้องลืมตาดู เธอเลยเหลือบๆตา ก็หันไปเห็นครูนั่งเฉยๆเหมือนไม่เห็นว่าเธอลืมตาแล้ว แต่เธอเหลือบไปทางขวาซึ่งจะมีช่องว่างให้คนเดินไปนั่งตามโต๊ะ(โต๊ะแบบพับที่วางหนังสือได้) เธอเหลือบไปเห็น !ผู้หญิง มีเลือดเต็มตัวคลานเข้ามาเหมือนเวลาดูหนังผีเด๊ะๆเลย เธอจึงรีบหลับตา แล้วจำบทสวดมนต์บทไหนได้ก็สวดหมดทุกบทที่จำได้ไม่ว่าจะถูกจะผิด แล้วเธอก็ได้ยินเสียงว่า "กูจะเอามึงไปตาย ตายซะ มึงต้องตาย มึงต้องตาย"
แล้วเธอก็สลบไปแล้วจำอะไรไม่ได้เลย นี่คือสิ่งที่ผมได้ยินจากเจ้าตัวเลยเธอเล่าให้ผมฟัง แต่ที่เขาเล่ากันเล่ากันแค่ว่า เธอเป็นคนนั่งสมาธิไม่ค่อยได้ แต่ก็จริงอย่างที่เขาเล่ากัน เพราะเธอเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เด็ก ตอนบวชชีพราห์ม แม่ชีให้นั่งสมาธิในนั้นแต่เธอนั่งไม่ได้ และเกิดเหตุการณ์เธอก็สติตื่นหมด แล้วเธอก็ทนไม่ไหวจนสึกในวันรุ่งขึ้น แล้วเธอก็เล่าอีกว่าก่อนหน้านั้นตอนเด็กๆจะมีผีมามองเธอที่หน้าประตูประจำเพราะพ่อเธอมักเข้าไปเก็บกวาดขี้เถ้ากระดูกแล้วติดเสื้อกลับมาทุกครั้ง บางครั้งพ่อเธอยังเคยพูดคำๆนึงว่า "ไปๆกลับบ้าน วันนี้อยู่ไม่ได้แล้ว" แต่วันไหนพ่ออารมณ์ดีพอเก็บพวกนี้เสร็จจะพูดว่า
"กลับบ้านได้แล้ว กลับบ้านได้แล้ว" เธอสงสัยพ่อเธออย่างนึงว่า ตกลงเรียกใครระหว่างเธอหรืออะไร ได้เรียกใครไปด้วยหรือเปล่า แต่เพราะเธอเป็นคนเห็นผีมาตั้งแต่เด็กนั่นแหล่ะเธอถึงชินเรื่องเห็นผี แต่เธอไม่ชินที่ว่า ผีหลอก ผีอำ ผีอาฆาต ผมฟังแต่ละเรื่องเธอผมยังขนลุกเลย ผมนั่งพิมพ์คนเดียวตั้งแต่3ทุ่มครึ่งจนตอนนี้4ทุ่มครึ่ง เพราะผมจำได้เท่าไหร่ผมก็เล่าได้เท่าที่จำ เธอมักเดินกลับกับพ่อเวลาทำภารกิจเสร็จแต่บางทีเธอต้องวิ่งกลับบ้านก่อนเพราะพ่อเธอมักจะมีผีตามเสมอ(จากเศษขี้เถ้านี่แหล่ะ)เธอเล่าอีกหลายเรื่องซึ่งเป็นเรื่องที่น่ากลัวมากผมใจกล้าผมจะมาเล่าอีก แต่ตอนนี้ขอหลักๆเลย เธอเล่าเสร็จ6เย็น15นาที จนพากันเข้าห้องปกครองซึ่งอยู่ใกล้นิดเดียว เพราะมีพี่กรรมการและประธานนักเรียนฟังด้วยเขาเลยพาเข้าไป ผมก็ไปดูพี่ประธานนั่งเล่นเฟคจนผมออกมาถึงว่าทำไมรุ่นพี่กรรมการคนนึงถึงวิ่งออกตามผมแล้วเธอ(คนที่เล่าเรื่องให้ฟัง)และเพื่อนผมก็รีบสะพายกระเป๋าตามออกมา แล้วปล่อยพี่สองคนซึ่งประธานเป็นนักศึกษามาช่วยโรงเรียน อีกคนเป็นครูเก่าแต่ออกแล้ว เขาเป็นเวรในคืนนั้น คือต้องค้างโรงเรียนในห้องปกครอง ผมก็งงทำไมต้องหนีพี่เขา แล้วรีบวิ่งออกมาทำไม เพราะสีหน้าของพี่กรรมการกับเพื่อนผมเสียหมดเลย เธอจึงเล่าให้ผมฟังว่า ตอนผมดูเฟคในห้องข้างใน เขานั่งอยู่ห้องรับแขกของปกครอง พี่กรรมการกำลังไปเปิดไฟอีกห้องซึ่งเป็นห้องเล็กๆแคบๆแล้วเธอเห็นมีผู้หญิงรุ่นพี่มอปลายเดินตามหลังทั้งๆที่พวกเขาอยู่กันแค่3แล้วมาจากไหนอีกหนึ่ง เธอเลยเรียกพี่กรรมการ พอพี่กรรมการยังไม่ทันเปิดไฟ เขาก็ได้ยินเสียงเธอเรียก เลยรีบเดินกลับมา เธอจึงเล่าให้พี่เขาฟังว่าเห็นอะไร ทำให้ขวัญอ่อนกันหมด ส่งนผมก็ยังนั่งดูเฟคก็งงๆว่าทำไมเพื่อนผมกะเธอต้องกวักมือเรียกแต่ผมไม่ได้ออกไป ส่วนพวกเขาก็ขวัญอ่อนกันหมดแล้วเธอยังบอกอีกว่าตอนนี้พี่เขาร้องไห้อยู่ข้างหลังเรา ซึ่งตรงกับที่รุ่นพี่กรรมการคนอื่นๆหลายคนแล้วได้ยินเสียงร้องไห้ตอนบ่ายๆ ตอนทำงานในห้องรับแขกของห้องปกครอง ทำให้ขวัญหายหมดเลย แล้วผมก็ออกมาพอดีบอกว่าจะรีบกลับเพราะแม่โทรตาม มัน18.30นาทีแล้วไง พวกนั้นเลยวิ่งตามอย่างที่ได้ยินแหล่ะ ตอนนี้ผมกลับบ้านแล้วไม่รุ้ใครจะเป็นไงบ้าง แต่ถ้ามีอะไรอีกผมจะมาเล่าให้ฟังอีกละกันครับ ผมกลัวจะแย่แล้วเนี่ยตอนนี้ก็22.54แล้ว บ้ายบายทุกคน แล้วเจอกันใหม่ครับ >>ผมมือใหม่หัดเล่า ถ้าไม่ถูกใจต้องขอโทดด้วยนะครับ แต่ขอรับรองว่าเป็นเรื่องจริงทั้งหมดครัว ไม่โกหกแน่นอน<<
